چرا مربیگری فوتبال در ایران مدرن نشد؟ - وبلاگ ایران

به گزارش وبلاگ ایران، با گذشت سال ها از ورود فوتبال ایران به دوران حرفه ای، همچنان هیچ برنامه بلند مدت یا چرخه ای برای پرورش مربیان در رده باشگاهی و به خصوص در رده تیم های ملی دیده نمی گردد.

به گزارش وبلاگ ایران، پرورش مربیان جوان و آینده دار کاری است که کشورهای توسعه یافته همپای پرورش بازیکنان آینده دار پیش می برند. در واقع فدراسیون ها و تیم های برتر جهان برای پیش برد اهداف خود و قدرت نمایی در فوتبال با کمترین هزینه، بازیکنان جوان و در شرف مربیگری را وارد چرخه آموزش می نمایند و طی چند سال مربیان ناشناخته را به عنوان مربیان صاحب سبک و مدرن معرفی می نمایند.

ظهور مربیانی مانند گواردیولا، زیدان، لمپارد و فلیک که مربیگری را از از تیم هایی در سطح پایین تر یا به عنوان دستیار مربیان عظیم آغاز کردند و در ادامه سرمربی تیم های عظیم جهان شدند، طبق همین چرخه اجرا شده است و همگی تحت حمایت فدراسیون ها یا تیم های عظیم جهان قرار گرفتند تا حرف های زیادی برای گفتن داشته باشند.

به همین دلیل است که خیلی از باشگاه ها و فدراسیون ها در هنگام رویارویی با شکست، برای خروج از این بحران، به مربیان جوان و داشته های خود در تیم های پایین تر توجه می نمایند و بارها مربیان تیم های ملی جوانان یا تیم های جوانان در رده باشگاهی سکان راهنمایی تیم های اصلی را در اختیار گرفتند و توانستند با کسب نتایج عالی و پیروزیت در تورنمنت های عظیم، به اهداف از پیش معین شده دست پیدا نمایند.

اما این موضوع در ایران چطور پیش رفته است؟ آیا تا به امروز مربیان تیم های باشگاهی یا تیم های ملی توانستند پس از پیروزیت در رده های پایه یا به عنوان دستیار، جای اساتید خود را بگیرند؟ بدون شک پاسخ منفی است.

چرخه باطل مربیگری در تیم های ملی

نگاهی به چرخه انتخاب مربیان در تیم های ملی ایران نشان می دهد هیچ یک از این مربیان بعد از همکاری با فدراسیون فوتبال نتوانستند در ادامه موقعیت شغلی بهتری را به دست بیاورند یا در همان مجموعه مورد استفاده قرار گیرند. در واقع انتخاب یا کنار گذاشتن مربیان در تیم های ملی پایه فدراسیون فوتبال که از سازوکار مناسب تری نسبت به تیم های باشگاهی در ایران برخوردار است، نشان می دهد هیچ برنامه ای در این زمینه وجود ندارد.

آنالیز اسامی مربیان تیم های ملی مختلف در 10 سال گذشته موید این موضوع است که مربیان ملی برای برنامه ها و اهداف کوتاه مدت انتخاب می شوند و به همین دلیل خیلی از مربیان جوان و صاحب نام به دلیل این نگرش نتیجه گرایانه، حاضر به همکاری با فدراسیون فوتبال نیستند کما اینکه سال گذشته هیچ یک از مربیان شاغل در ایران حاضر به قبول راهنمایی تیم ملی امید نشدند و این فدراسیون به ناچار راهنمایی تیم ملی را به حمید استیلی واگذار کرد که نتیجه ای جز شکست به دنبال نداشت.

در ادامه به آنالیز اسامی مربیان تیم های پایه در 10 سال گذشته خواهیم پرداخت که تقریبا هیچ یک از آنان در تیم های ملی جایی ندارند و به ندرت بعضی توانستند در تیم های باشگاهی سمتی را به دست بیاورند.

تیم ملی نوجوانان: علی دوستی مهر، حمید علی دوستی، عباس چمنیان و حسین عبدی (هم اکنون).

تیم ملی جوانان: علی دوستی مهر، اکبر محمدی، امیرحسین پیروانی، فرهاد پورغلامی، سیروس پورموسوی، پرویز مظلومی.

تیم ملی امید: غلامحسین پیروانی، هومن افاضلی، علیرضا منصوریان، نلو وینگادا، محمد خاکپور، امیرحسین پیروانی، زلاتکو کرانچار، فرهاد مجیدی، حمید استیلی.

همانطور که تعیین است، هیچ یک از این مربیان در قالب برنامه های سه تا چهار ساله نبودند و با اولین ناکامی از چرخه مربیگری در تیم های ملی کنار رفتند و به جز چند گزینه معدود، مابقی در رده باشگاهی هم سمتی نداشتند یا به توفیق چندان زیادی نرسیده اند. به جز این نفرات، اسامی سایر مربیان هم دیده می شوند که در قامت دستیار در تیم های ملی حضور داشتند اما هیچگاه نتوانستند به معنای واقعی کلمه در فوتبال پیروز شوند.

همین چرخه باطل در تیم های ملی که به عنوان الگویی برای تیم های باشگاهی قلمداد می گردد، باعث شده تنوع مربیان در ایران بسیار کم باشد و فوتبال ایران به این حال و روز بیفتد.