سپیده دم سیاه... - وبلاگ ایران

به گزارش وبلاگ ایران، خبرنگاران/کرمان بازهم به 5 دی ماه نزدیک می شویم و باید درباره سالروز زلزله بم و دامن سیاه سپیده دمی که برپیکره شهر کشیده شد و مردمی که آرام برای فراموشی خستگی لحظه های خود دیده برهم نهاده و در رویاهای گاه شیرین و گاه غمناک خود گم شده بودند و دیگر بیدار نشدند، گزارشی بنویسم.

باید درباره سپیده دمی بنویسم که حنجره خوش صدای ایرج بسطامی را در میان آوار برای همواره به خاطره ای ماندگار تبدیل کرد... باید درباره مادرانی چون شوکت هایی بنویسم که بر پیکر بی جان محسن های خود گریه کردند... درباره مادرانی که بی پسر شدند... درباره پدرانی چون حسین که علی اکبرهای خویش را به روی دست خویش آوردند... درباره دخترانی چون مریم که بی بابا شدند... درباره عروسانی چون همسر سارا که بیوه شدند... درباره نخل های پر صلابت بمی بنویسم که هراسان از غرش زمین به دنبال تکیه گاهی بودند که بر آن تکیه زنند و پایداری بیاموزند....کاشکی که هیچ وقت قلمی برای چنین گزارشی به حرکت در نمی آمد...

ساعت 5 و 26 دقیقه آدینه 5 دی ماه 82؛ به گمانم زلزله ای شد، زلزله ای خشمگین به وسعت بی کران... آری زلزله شد ... زمین به حرکت درآمد و ظلمت خاصی سایه بر مردم بم افکند... شهر زیر و رو شد ... صدای سکوت زجه ها و بعد صدای انالله و انا الیه راجعون...

در پرواز تهران کرمان؛ دوستی کنارم نشسته بود و برایم از خاطره هایش می گفت... به ناگاه از زلزله بم گفت... از صبح گاه آدینه ای که ناگهان زمین و زمان برسر بم خراب و شهر به مشتی خاک و ویرانه بدل شد...از دقایق سکوت مرگباری که ناامیدانه به سمت فرودگاه بم می رود تا در میان تلی از خاک ها به دنبال معجزه باشد... برایم می گفت کارمند فرودگاه بم بودم و خانه ام در همان نزدیکی فرودگاه، هراسان به سمت فرودگاه رفتم تا شاید بتونم یاریی پیدا کنم، تا رسیدم با ساختمان نیمه ویران فرودگاه روبرو شدم، در این میان بیسیمی پیدا کردم، سراسیمه و شاد باکمی ناامیدی از امکان ارتباط، به سایتی (که من یادم نمیاد اسمش چی بود) بیسیم زدم و گفتم یاری، بم با خاک یکسان شد...

معجزه عشق، زنده ام نگهداشت

با صدای غرش بلندی از خواب پریدم و دیدم که سقف پایین آمده و دیگر هیچی نمی دیدم، سنگینی تیر آهن روی بدنم را احساس می کردم، حس می کردم که زیر تلی از آوار دفن شدم نفس به سختی می کشیدم اما تنها چیزی که باعث زنده ماندم شد، معجزه عشق بود.

معجزه عشق خدا به بندش زیرا در مدتی که زیر کوهی از آوار مدفون شده بودم بیش از صدها بار شهادتین خود را خواندم اما هر زمان که ناراحت و ناامید می شدم از یک روزنه ای یک نسیم خنکی به صورتم یا به بدنم می خورد و هوشیار و دوباره امیدوار می شدم.

معجزه عشق مادر به فرزند؛ هر وقت ناامید می شدم می گفتم خدایا من را زنده نگهدار تا پسرم بدون مادر بزرگ نگردد(فرزندم در زمان وقوع زلزله 6 ساله بود).

زهرا نگاهش را به دیوار و قاب عکس روی آن دوخت ... سکوت کرد .... و دوستش مابقی ماجرا را برای ما تعریف می نماید که حدود ساعت 19 پنجم دی ماه از زیر آورا بیرون آوردنش و به بیمارستانی در شیراز منتقلش کردند. با وجود اینکه همه آوار رویش ریخته بود فقط عصب دستش آسیب دیده بود.

پزشکان اعصاب و روان او را معاینه کردند و وقتی علاقه بی حدش به فرزندش را دیدند، به توصیه کردند که فعلا صلاح نیست از مرگ پسرش آگاه گردد... بله زهرا در در عرض چند ثانیه فرزند و همسرش را از دست داده بود... به ناچار خانواده زهرا به او گفتند که پسرش در بیمارستان یک شهر دیگر بستری است اما پس از دو ماه واقعیت را فهمید...

زهرا سکوتش را شکست و با لبخند کوتاه و تلخی گفت اگر عشق به فرزندم نبود هرگز زنده نمی ماندم و با گریه می گوید، خدایا ازی تو یک سوال دارم که حکمتت در بردن پسرم چه بود؟ (در این قصه اسامی افراد واقعی نیست زیرا زهرا یکی از مسئولین است و نمی خواهد که کسی بداند که این خانم امیدوار و پایدار چنین غمی را بر دوش می کشد)...

حالم بد شد... کاشکی نمی خواستیم چنین گزارشی را بنویسیم... اما باید برم سراغ نفر بعدی...

درد در بم همه گیر بود

محسن دهقان به ما می گوید فرزندم شب تب داشت و با همسرم دو نفری تا یک ساعت قبل از زلزله بیدار و از او پرستاری می کردیم، حدود ساعت های 3:30 دقیقه بامداد بود که خوابیدیم... به حدی خسته بودیم که زلزله را احساس نکردیم و وقتی متوجه شدیم که دیگر آوار روی ما ریخته بود ... صدای شیون و فریادها را می شنیدیم و تصور می کردیم که فقط خانه ما خراب شده و مردم به امداد ما آمده اند اما واقعیت چیز دیگری بود ...

حدود 3 ساعت من و همسرم زیر آوار بودیم و دیگر نمی توانستیم نفس بکشیم و فقط دست راستم اندکی می توانستم حرکت بدهم، شهادتین خود را خواندیم و اگر بگویم که ما مردیم و دوباره برگشتیم گزاف نگفتم.

مادرم که سرگردان و نمی توانست خانه ما را پیدا کند در بین آوارها به دنبال فرزندش و خانواده فرزندش می گشت که یک لحظه همسرم فریاد می زند که مادرم صدایش را می شنود و ما را پیدا می نمایند و با برداشتن یک آجر اکسیژن به ما رسید و توانستم نفس بکشم و مردم ما را از زیر آوار بیرون آوردند.

فرزندم، فرزندم ... طاقت دیدن جسد بی جان فرزندم را نداشتیم... هانیه 18 ماهه بود، گفتند سرش زخمی شده و پر خون... تحمل نداشتیم و جسدش را نزدیکان بردند... در لحظه بردن جسد فرزندم همه خاطراتم از ازدواجم در 15 مردادماه سال 80 که همه ما را به دلیل آنکه من و همسرم دارای بیماری تالاسمی مینور بودیم منع می کردند تا تولد هانیه جلوی چشمانم گذشت... هر چند که سه فرزند دیگر بعد از آن حادثه خدا به ما عطا کرد اما جای هانیه هنوز خالی است...

همسرم با اینکه پاش شکسته بود یک چوب به دست گرفت و خودمم زخمی بودم همسرم را به خانه مادرم فرستادم زیرا خانه آنها نصفش خراب نشده بود ... بالافاصله به سمت خانه پدر همسرم حرکت کردم هوا به شدت سرد بود... کفش هایم زیر آوار باقی مانده بود... وقتی پا روی زمین می گذاشتیم مثل اینکه روی میخ راه می رفتم... وقتی به آنجا رسیدیم مشاهده کردم که خانه پدر همسرم به حدود 2 متر تل و آوار تبدیل شده.... حدود ساعت 5 عصر بود که لدر را آوردند و آوار برداری کردیم چون امکان اینکه با دست آنها را از زیر آوار در بیاریم وجود نداشت.

مادرم به سمت خانه برادرم رفته بود که برادرم و همسرش و دو فرزندش در زیر آوار جان باخته بودند خانواده همسرم نیز 13 نفر از نوزاد 4 روزه تا پیرمرد 90 ساله همه فوت نموده بودند به سمت خانه برادر همسر رفتم او و همسرش نیز فوت نموده بودند و هنوز امید خود را از دست نداده بودم به سمت خانه یکی دیگر از برادران همسرم رفتم آنها نیز به رحمت خدا رفته بودند و در مجموع از خانواده همسرم همه (پدر بزرگ، خواهر و برادر، برادرزاده،خواهرزاده، عروس، پدر و مادر) در حادثه زلزله بم فوت کردند و جزء افراد نادری است که در این واقعه همه اعضای خانوادش حتی فرزندش را از دست داد.

سردخانه ای برای نگهداری این همه جسد در بم نبود بنابراین با بنز 5 تن و 10 تن حدود 15 سرویس بخشی از اجساد(حدود 250 جسد) به سردخانه خرمایی در نرماشیر بردیم و در کف سردخانه گذاشتیم و طی سه روز اجساد غسل، کفن و دفن کردیم و در نرماشیر دفنشان کردیم.

آنچه مسئولین مطرح می نمایند که در این حادثه حدود 36 هزار نفر کشته شدند اما آنچه مردم بم شاهد آن بودند بیش از 50 هزار نفر در این حادثه فوت کردند. اما آنچه در روزهای بعد این حادثه مشهود بود که آن فردی که ثروتمند بود و آن فردی که فقیر بود همه در چادر زندگی می کردند.

این حادثه همه گیر بود و مردم توانستند این غم عظیم را تحمل نمایند و در آن موقع مردم فقط سعی داشتند که اجساد عزیزانشان را دفن نمایند اما با گذشت 16 سال هنوز پیامدهای این حادثه در بم وجود دارد و جای خالی آنها هنوز احساس می گردد و اگر بودند برایمان بهتر بود.

اما سخن آخر من با عزیزان در خاک خفته زلزله بم : عزیزان من ... شهر بم به دارالصابرین لقب گرفت ... شهر ارادتمان به امام حسین (ع) که به حسینیه ایران لقب گرفته، ساخته شد... اما جایتان خالی و 16 سال است جای نبودنتان را احساس می کنیم ... با رفتنتان داغی را بر دلمان گذاشتید که تا ابد زدوده نخواهد شد... اما... ملاقات ما به قیامت...