واکنش عباس عبدی به تجمع نوجوانان شیرازی؛ ما از آن ها انتظار ریا داریم - وبلاگ ایران

به گزارش وبلاگ ایران، عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: ماجرای جمع شدن تعدادی جوان و نوجوان شیرازی در روز جهانی اسکیت در زمین اسکیت بازی و انتشار فیلم آن اتفاق جالبی است که واکنش ها به آن، نسبت به اصل ماجرا از اهمیت بیشتری برخوردار است.

اگر خوب دقت کنیم، احتمالا این افراد پس از شنیدن بازتاب های این رویداد تعجب نموده و از خود خواهند پرسید، مگر ما چه نموده ایم که این همه برای رسانه ها و حکومت مهم شده است؟ ما جز رفتار روزانه خود مرتکب چه عمل خلافی شده ایم؟

این پرسش نقطه محوری است. اینکه بخش قابل توجهی از مردم و نسل نو زندگی عادی خود را می نمایند، و در عین حال این سبک زندگی برای دیگران بسیار عجیب و غیرمنتظره است.

در حقیقت آنان سال ها است که در حوزه خصوصی یا عرصه عمومی خود اینگونه زندگی می نمایند، در همین مراسم نیز به صورت فردی یا دو، سه نفری حضور دارند، هیچ کدام به دیگران توجه چندانی ندارند، جمعی هستند که افرادش جدا از یکدیگرند، چنین وضعی را همه ما در خیابان و پارک و بازار می بینیم. بعلاوه از وجود این سبک از زندگی در محیط های خانوادگی اطلاع داریم و از نظر آن جوانان، این ها جزیی طبیعی و روزانه از زندگی آنان است.

به همین دلیل هم در نگاه شان و رفتارشان هیچ چیزی جز طبیعی بودن این رفتار دیده نمی گردد، ولی هنگامی که این گروه های جدا از یکدیگر در یک محیط عمومی یا حتی خصوصی جمع شوند و فیلم آن تهیه و سپس منتشر گردد، از نظر حکومت و بعضی از عناصر اجتماعی و سیاسی بار معنایی دیگری پیدا می نماید؛ باری که اصلا در نگاه آن نوجوانان وجود ندارد.

این وضع محصول تعارض این دو نگاه است. این وضعیتی است که سیاست های رسمی ایجاد نموده است. چگونه؟ از یک سو تاکید می نماید که کاری به داخل خانه شما نداریم، ولی در عرصه عمومی باید چنین و چنان باشید و فلان رفتار را رعایت کنید. از سوی دیگر جامعه را به نحوی سیاست زدایی نموده و در نتیجه رابطه جوان و نوجوان را با حکومت و مقررات آن قطع نموده است.

جوان و نوجوان کنونی به کلی نمی داند که ارزش های رسمی چیست که حتی بخواهد آن را رعایت کند. آنان با نهاد های اصلی جامعه قطع رابطه نموده و در خود فرو رفته اند؛ و بالاخره کار حکومت شده نادیده گرفتن و حتی تکذیب این سبک از زندگی یا ارتباط دادن آن به توطئه های دیگران.

نتیجه این عوامل، بی اطلاعی حکومت از آن چیزی است که در بطن جامعه اتفاق افتاده یا در حال رخ دادن است. گمان می کنیم که واقعیت جامعه همان است که ما آن را توصیف می کنیم.

دلیل این ناآگاهی از درون جامعه، سیاست نادرست حاکم بر رسانه های رسمی کشور است. این بخش از مردم و جامعه در صداوسیمای کشور و رسانه های رسمی جایگاهی ندارند و زندگی و علایق آنان در رسانه رسمی بازتاب پیدا نمی نماید و این رسانه ها فقط زندگی نوع خاصی از گروه ها را به رسمیت شناخته و بازتاب می دهند، لذا کسانی که فقط از رسانه رسمی استفاده می نمایند، جهان را با یک چشم بسیار بسته و محدود می بینند.

البته در نقطه مقابل هم کسان دیگری هستند که جهان را فقط از بعضی رسانه های مخالف می بینند. آنان نیز به نحو دیگری سوگیری پیدا می نمایند.

در هر صورت هنگامی که چنین فیلمی منتشر می گردد جهانی رسانه ای گروه اول، یعنی هواداران رسانه های رسمی فرو می ریزد، به همین دلیل به جای آنکه آن را یک امر عادی و ناشی از بی اطلاعی خود تلقی نمایند، دنبال سرتیم می گردند و درصدد سیاسی و امنیتی کردن ماجرا برمی آیند. اگر از این فیلم ها از زندگی خصوصی این نسل در خانه های شان پخش گردد نیز همین میزان بازتاب دارد، زیرا کار فیلم همین است که این تضاد ها را نشان دهد. تضاد هایی که محصول زندگی ریاکارانه است.

هنگامی که می گوییم کاری به زندگی شما در خانه نداریم، فقط در فضای عمومی چنین و چنان باشید، آن هم به این دلیل که ما چنین می خواهیم، ریاکاری را نهادینه نموده ایم. نسل های قبلی با این ریاکاری زندگی نموده اند، ولی نسل نو صادق تر از آن است که چنین ریاکاری را سرلوحه رفتارش قرار دهد.

یک بار دیگر فیلم را ببینید تا متوجه طبیعی بودن بیش از حد رفتار این نوجوانان دهه هشتادی شوید. بهتر است از برگزارنمایندگان تشکر کنید که چشم ها را به این واقعیت ها آشنا کردند. جلوگیری از برگزاری چنین برنامه هایی فقط آن ها را پنهان می نماید. اگر نمی ترسید باب مصاحبه با این نسل را در صدا و سیما باز کنید. ایستادن در برابر آنان نتیجه ای ندارد.