تفال به حافظ امروز پنجشنبه 10 فروردین 1402 - وبلاگ ایران

به گزارش وبلاگ ایران، فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما به جای مانده است.

آن که از سُنبُلِ او، غالیه تابی دارد

باز با دلشدگان ناز و عِتابی دارد

از سَرِ کُشتهٔ خود می گذری همانند باد

چه توان کرد؟ که عمر است و شتابی دارد

ماهِ خورشید نُمایَش ز پسِ پردهٔ زلف

آفتابیست که در پیش سَحابی دارد

چشمِ من کرد به هر گوشه روان سیلِ سرشک

تا سَهی سَروِ تو را تازه تر آبی دارد

غمزهٔ شوخِ تو خونم به خطا می ریزد

فرصتش باد که خوش فکر صوابی دارد

آب حَیوان اگر این است که دارد لبِ دوست

روشن است این که خِضِر بهره سرابی دارد

چشمِ مخمورِ تو دارد ز دلم قصدِ جگر

تُرک مست است مگر میلِ کبابی دارد

جانِ بیمارِ مرا نیست ز تو روی سؤال

ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد

کِی کُنَد سویِ دلِ خستهٔ حافظ نظری

چشمِ مستش که به هر گوشه خرابی دارد

توضیح لغت: غالیه آمیزه یی از چند ماده معطر/عتاب: به کسر اول پرخاش و گله کردن/ خورشید نمایش: با جلوه و نمود آفتاب

تفسیر عرفانی:

عاشقان درگاه دوست هر لحظه جان بر کف نهاده و فانی می گردند تا به سرچشمه ابدی دست یابند و به لقای او نایل شوند، اما معشوق به آن ها توجهی ندارد و مانند گذر عمر، می گذرد تا از آن ها شیفته ترین را انتخاب کند.

تعبیر غزل:

حاجتی داری که برای تو بسبار اهمیت دارد، ولی تا به امروز به آن نرسیده ای. شخص سخن چینی به خانه شما رفت و آمد دارد و تا به امروز مشکلاتی را برای شما فراهم نموده است، از او حذر کن.